Inspired by Peter Jakobsen (2022)
By Belarusian Liberation Army
Published on August 30, 2024
Strategist Major General Mick Ryan (2024), an authority in the field of modern strategy, correctly asserts that Russia has already achieved its strategic goal in Belarus. The subjugation of this East European country was achieved through a combination of occupation and political accommodation.
Indeed, throughout its existence, the personalist authoritarian regime of Lukashenko in Belarus has been supported by Russia. The support primarily focused on economics and finance. Political and diplomatic support was used less frequently, for example, during the crises of 1995-1996 and during campaigns to legitimize “election” results. In 2020, Russia provided military support to the usurper Lukashenko by relocating a group of Russian National Guards to the Belarusian border, as the protest situation, which had spread throughout the country, threatened to spiral out of control.
Since August 2020, and continuing to this day, the Lukashenko regime remains highly dependent on military support, both within the Belarusian borders and from Russian territory. Lukashenko still maintains effective control over Belarus exclusively through repression, relying on his security forces. But it’s important to note that while the KGB and the Ministry of Internal Affairs, as the main repressive apparatuses, remain sufficiently loyal to Lukashenko, the same cannot be said about the Belarusian army. The Belarusian armed forces have always been neglected by Lukashenko and, compared to other security structures in Belarus, were funded on a residual basis.
In 2020, when protests were sweeping across Belarus, there was noted “unrest” within military ranks, and there were cases of refusal to carry out orders to suppress the protests. Military personnel disloyal to the regime were either fired or transferred to “penal” units. Critical sentiments within the army continued to grow with the onset of full-scale aggression against Ukraine.
As the operation in the Kursk region began and the Ukrainian Armed Forces started to gain the initiative, the war increasingly shifted to the aggressor’s territory. Several signs suggest that as Ukraine’s military successes grow, the regime in Belarus increasingly realizes that the time of reckoning for supporting Putin’s military adventure is approaching. The presence of Belarusian volunteers in the Ukrainian Armed Forces prompts the regime to extrapolate the situation in Eastern Ukraine and the Kursk region to the Belarusian-Ukrainian border, causing Lukashenko and his clique to become nervous.
Meanwhile, the Belarusian democratic opposition and volunteers are counting on the situation shifting in favor of Ukraine, which would open the prospect of de-occupying Belarus. This means the restoration of constitutional legality, the removal or expulsion of Russian forces, and the arrest, elimination, or expulsion of the usurper Lukashenko.
Following the Karl von Clausewitz (1943) framework, achieving these political ends requires appropriate ways (methods and processes) and means (resources). To de-occupy Belarus, Belarusian volunteers taking part in the defense of Ukraine from Russian aggression on the battlefield need to seriously consider the following three ways to reach this goal.
One of the most important processes influencing the task of de-occupying Belarus is the military weakening of Russia to the point where Russia no longer has sufficient strength to support the usurper in Belarus. Signs of such weakening are currently observed in the Kursk region.
The second way to achieve the goal is the presence and potential use of various types of unmanned systems to carry out tasks at tactical, operational, and strategic levels. Drones are something the Belarusian usurper fears, as his security forces currently lack effective countermeasures against UAVs (unmanned aerial vehicles) at all levels. UAVs of sufficient quantity, high quality, and appropriate variety could disrupt military management and logistics within Belarus and between Belarus and Russia. Of course, the use of unmanned systems against the regime in Belarus is possible only with the consent of the Ukrainian Armed Forces, as part of a defensive operation.
The third method is conducting information war, psychological warfare, and special operations aimed at further weakening support for the usurper from the army and high-ranking officials. It is essential to separate Lukashenko’s clan from the security forces and officials whose priority is the independence of Belarus, not loyalty to the usurper.
Undoubtedly, to execute the ways (or actions) that achieve the strategy’s ends (or goals), tangible resources—like military forces, supplies, equipment, and information—and tangible means—like experience, skills, knowledge, and relationships—are required.
Here we have outlined a few general considerations without delving into the specific operational plan. The operation to liberate Belarus should be implemented through a thorough comprehensive plan that includes various components: political, diplomatic, economic, financial, and military.
Under favorable circumstances, it might not even be necessary to engage a full-scale kinetic component, but rather to force the dictator to flee or capitulate through a series of indirect measures. This scenario, in our opinion, is the most acceptable in terms of cost and effort.
Clausewitz, K. von (1943). On War. Princeton: Princeton University Press.
Jakobsen, P. V. (2022). Introduction: military strategy: what is the use of it? Scandinavian Journal of Military Studies, 5(1), 143-148.
Ryan, M. (2024). The war for Ukraine: strategy and adaptation under fire. Annapolis: Naval Institute Press.
*The publisher is not responsible for the content of this article.
Дээскалацыя замест «дэакупацыі»
Дээскалацыя, а не «дэакупацыя» павінна стаць адзінай прымальнай і супольнай беларускай нацыянальнай мэтай. У чарговы раз пераўтварыць Беларусь у крывавае поле бою – вялікага рузуму ня трэба.
“Дэакупацыя” – ложны тэрмін, які вынікае з ложных фактаў і пасылаў. У выніку ўсе высновы – нясуць больш шкоды, чым нейкай карысьці. Бо прыярытэтам мусіць быць аб’яднаньне апазыцыі на супольным канструктыўным пасыле да беларускіх уладаў як асноўных канстытуцыйна-праўных і фактычна-дзейсных гарантаў незалежнасьці й суверэнітэту Беларусі – з мэтамі мірнага дыялёгу дзеля трансфармацыйнага перамоўнага варыянту СУПОЛЬНЫХ дзеяньняў па захаваньні тэрытарыяльнай цэласнасьці найперш у аднсінах з РФ.
Ніякай (канстатаванай як факт у дадзеным артыкуле) акупацыі Беларусі Расеяй сёньня няма й быць ня можа. Бо той жа аўтарытарны рэжэым з 2014 году (у адрозьненьне ад інэрцыйнасьці й блізарукасьці апазыцыі) зрабіў сваю, неабходную працу над памылкамі ды актыўна й рэальна прапагандуе каштоўнасьці дзяржаўнага суверэнітэту й на справе адстойвае незалежнасьць Беларусі менавіта ў дачыненьнях з РФ (энэргетычна-эканамічны шантаж РФ, прыкладна ў пэрыяд 2017-2019, скончыўся перамовамі з канкрэтызацыяй падыходаў бакоў па праекце “Саюзнай дамовы”, з 33 навязваемых “дарожных картаў” беларускія ўлады падпісалі толькі 28, якія адпавядаюць інтарэсам устойлівага й найперш эканамічнага разьвіцьця ў “кірунку ўзаемавыгоднай супрацы з РФ” і не пагражаюць суверэнітэту Беларусі.
Акрамя таго, яшчэ раней (загадзя прадумана) абраны дзяржаўны міфадызайн (дарэчы, цалкам непрыймальны для цяперашняй постсавецка-праімпэрскай РФ) ад самага пачатку быў пакліканы нэўтралізаваць вядомую інфармацыйна-прапангандыскую “каларадскую” экспансію Крамля, заснаваную на “настальгіі” ды постваенным “пабедабесіі”.
У той жа час, ігнараваньне рэальнана фактару прімпэрскіх экспансіянісцкіх плянаў РФ і фактаў скарытаньня ў тым ліку расейскімі спэцслужбамі вядомых настрояў беларускай апазыцыі ў 2020 годзе, прывяло да рэактыўнага поўнага разбурэньня беларускай грамадзянскай супольнасьці, пашырэньня залежнасьці ад РФ (інфармацыйнай, эканамінча-фінансавай, вайсковай) і ва ўмовах цалкам прагназаванай пры такім сцэнары далейшай інфармацыйнай і санкцыйнай вайны супраць “рэжыму”, а па факту – дзейнічаюць супраць суверэнітэту й незалежнасьці Беларусі.
Нават у такіх умовах кіруючы палітычны рэжым шукае ды знаходзіць іншыя кропкі апоры для дыверсыфікацыі – эканамічнай, лягістычнай, фінансавай, а таксама вайсковай … І ў гэтай сувязі не заўважаць і не ўлічваць фактар Кітаю – было б такой жа самай памылкаю, як ігнараваньне фактару РФ і рэалізацыі ейных канкрэтных плянаў у Беларусі падчас адкрытага часовага вакна магычасьцьяў у 2020 годзе.
Грубейшая памылка апазыцыі ў тым, што яна з 2014 году й дагэтуль нават не заўважыла (а можа цалкам сьвядома й не жадае заўважаць, зыходзячы з прасьцейшага скарыстаньня вядомых эмацыйных інэрцыяў, якія плянава скарытоўвае РФ спэцура ды агентура, і простага атрыманьня пад іх зьнешняй дапамогі), што апазыцыя па пятаньні незалежнасьці ўдо перамагла. Рэжым ужо рэальна працуе ў нязьменным канктэксьце ўмацаваньня й абароны тэрытарыяльнай цэласнасьці, дзяржаўнага суверэнітэту й незалежнасьць Беларусі ў вядомым кожнай краіне алгарытме адстойваньня беларускіх дзяржаўных інтарэсаў у стасунках найперш з РФ ды й любой дзяржавай.
З гэтага вынікае, што апазыцыя мусіць зрабіць сваю працу над памылкамі – пераасэнсаваць рэаліі ды сфармаваць стратэгію ўплыву на сытуацыю з пазыцыяў усьведамленьня ўсіх наяўных (найперш зьнешніх) небясьпекаў ды імкненьня разам зь беларускім рэжымам сьвядома прадухіліць любыя рэвалюцына-ваенныя сцэнары дзеля мірных перамоваў па ўрэгуляваньні нутрыбеларускай сытуацыі без зьнешняга дыктату ды ўплываў на падмурку агульнапрыймальных і важных абодвум беларускім бакам прынцыпаў мірнай абароны ды ўмацаваньня дзяржаўнага суверэнітэту й незалежнасьці Беларусі, далейшай паступовай канструктыўнай грамадзка-палітычнай трансфармацыі Беларусі ў межах адноўленага й захаванага перамоўнага балансу агульнабеларускіх нацыянальных прыярытэтаў і адпаведных дзяржаўных інтарэсаў.
Такая, канструктыўная не “дэакупацыйная”, але “дээскалацыйная” пазыцыя апазыцыі (пры захаваньні й дэманстрацыі енага адзінства на даннай плятформе як праяве рэальнай сілы) павінна адрадзіць давер і павагу варагуючых сёньня бакоў на падставе супадзеньня й прыярытэту белурскіх нацыянальных і прадзяржаўніцкіх мірных і стваральных мэтаў у час найвышэйшай гэапалітычнай турбулентнасьці ў рэгіёне ды цалкам у сьвеце.
Такім чынам, інфармацыйная вайна не павінна адурманіць і канчаткова разьяднаць супернікаў на столькі, каб яны пачалі зноў (цалкам прадказальна й інэрцыйна падзяляць і нішчыць сьвятое, – дзяржаўны суверэнітэт і незалежнасьць, тэрытарыяльную цэласнасьць Беларусі, – а ў выніку – працаваць не на лепшую будучыню, а на карысьць агрэсыўных і падрыхтаваных для любой (у тым ліку канвэнцыйнай) экспансіі ў такіх умовах зьнешніх сілаў.
Акрамя адзначанага, тэза пра пераломны момант у вайне на карысьць Украіны таксама відавочна надуманая й ложная. Гэтак сама, як і тэза пра поўную нэўтралізацыю (ліквідацыю) фактара агрэсыўнай вайсковай моцы РФ асабліва ў экстрэмальных умовах (не кажучы ўжо пра нарастаючы альтэрнатыўны РФ і пазытыўны ў такіх умовах фактар Кітаю).
Аднак, не гэта галоўнае. У любых умовах, калі ёсьць шанцы пераадолець уласныя інэрцыі ды стэрыятыпы (пераасэнсаваць рэаліі на падставе аб’ектыўных фактаў і не ўлічваемых найбольш верагодных і надзвычайных небясьпекаў) дзеля актывізацыі й правядзеньня канструктыўна-перамоўнага працэсу на падмурку ды з пазыцыяў агульных нацыянальна-дзяржаўніцкіх каштоўнасьцяў і прыярытэтаў – гэта трэба браць за базавы сцэнар дзяньняў дзеля супольнай беларускай будучыні, рэальнага й практычнага беларускага міру, дзеля захаваньня (!) ды паступовага й пасьлядоўнага разьвіцьця адкрытай сьвету праўнай, дэмакратычнай, рэальна незалежнай і суверэннай Беларусі.